De grote ramp is, dat er geen rem zit op het klimaatsysteem. Na 2100 kan de zee nog makkelijk met tientallen meters doorstijgen. Om dat te laten gebeuren is stom, onverantwoord en immoreel. Iedereen die dit weet, moet er wat aan doen.
“We koersen nu aan op meer dan vier graden temperatuurstijging in 2100. Dat is een behoorlijk rampscenario. Er is wel degelijk iets aan de hand, al het duurt meer dan vijftig jaar voordat mensen dat heel erg gaan voelen.Als we niets doen, loopt de temperatuur nog verder op, dan komen we straks aan de zeven, acht, negen, tien graden.
Over vijftig jaar zijn we een groot deel van onze middelen kwijt aan schadeherstel. We geven nu in Nederland aan waterhuishouding zo’n twee miljard euro per jaar uit. Als het broeikaseffect zo aanhoudt, verdubbelt dat tussen 2020 en 2050. En nog verder gaat dat weer verdubbelen. Op een bepaald moment is het een paar procent van het BNP en dan begint het voor Nederland wel door te tellen. Met het vrijlaten van deze hoeveelheden CO2 in de atmosfeer zijn we bezig met een volstrekt onverantwoord experiment.
De grote ramp vind ik vooral dat voorbij 2100 die zee ook nog met gemak verder doorstijgt met tientallen meters. Er zit geen rem op. Antarctica heeft zo veel sneeuw en ijs, dat als de klimaatverandering doorzet, ook voorbij zes graden, de zeespiegel wel zeventig meter zou kunnen stijgen. Dan ontstaat er, misschien over duizenden jaren, een ijsvrije wereld. Wil je dat op je geweten hebben? Liever niet, maar we doen er wel aan mee. Ja, dat is heel stom, onverantwoord en immoreel. Iedereen die dit weet, moet er wat aan doen.
We moeten echt met een aanzienlijke versnelling komen van onze emissiebeperking. We moeten in 2050 naar pakweg min 80% en dat zie ik nog niet gebeuren. Het kan wel, maar daar heb je toch al bijna een oorlogseconomie voor nodig, met heel veel investeringen in duurzame energie. Het komt nog niet genoeg op gang.
Er moet nog veel gebeuren. Het is nu bij uitstek de uitdaging om oplossingen te vinden die meerdere doelen dienen. Oplossingen met lage kosten. Oplossingen met zo groot mogelijke baten voor het klimaat en andere thema’s. Het gaat dan om een duurzame economie, energiezekerheid, vermindering van luchtverontreiniging, verbetering van omgevingskwaliteit en sociale cohesie.
We weten nog niet of we klimaatverandering een halt kunnen toeroepen. We weten al wel dat doorgaan op dezelfde weg onverantwoord is.”
Pier Vellinga (1950) geldt internationaal als autoriteit op het gebied van klimaatonderzoek. Hij is voorzitter van de Raad van Bestuur van de Stichting Kennis voor Klimaat. Bij het Instituut voor Milieuvraagstukken aan de VU in Amsterdam is hij hoogleraar met de leeropdracht Klimaatverandering en maatschappelijke implicaties. Pier Vellinga was een van de eerste wetenschappers die publiceerde over klimaatverandering. Hij was medeoprichter van het IPCC en werd gekozen voor het eerste bestuur hiervan. Van 1988 tot 1991 was hij directeur van het Nationale Klimaatprogramma op het Ministerie van VROM.
Deel deze pagina: